India

it’s easy, you just walk

Een groot cliché, dat verkeer in India. Mensen denken er het hunne van, geloven hun ogen niet en de Indiërs, die rijden verder.
Zonder spiegels, gordels, pinkers of deftige remmen. Defensief rijden wordt op het subcontinent offensief wringen want er kan altijd nog een tandje bij.
De rem wordt zo weinig mogelijk gebruikt, de gsm compenseert.

En er wordt getoeterd. Om te laten weten dat ze eraan komen, om te zeggen dat je in de weg rijdt, om koeien de weg te wijzen en omdat dat tof is.

Voorrang van rechts is in principe voorrang van links (er wordt daar links gereden) maar in de praktijk is het voorrang van de grootste. Vrachtwagens over bussen over jeeps over auto’s over Royal Enfields over moto’s over scooters over fietsers over voetgangers. Omgekeerde wereld, maar dat kan wel kloppen, geografisch gezien.

Feit is: ook dat went.
De eerste week staken we enkel de straat over in het kielzog van een local. Tot ze ons dé truuk uitlegden: it’s easy, you just walk.
En inderdaad. Je kan bijna altijd gewoon over wandelen.

Het zotte is wel dat er, in verhouding gezien, niet heel veel meer dodelijke ongevallen gebeuren dan in Europa. Bizar, ook. De Indische chauffeur rijdt dan ook niet snel. 25 tot 30 kilometer per uur, gemiddeld. Op snelwegen maximum 90. Omdat ze a) zeer lage toeren maken b) er overal snelheidsbrekers liggen en c) stress voor niets goed is.

Wij kunnen daar iets van leren, wij.

Standard
India

Rough Guide, Tough Guide

We plannen onze reis van dag tot dag, zoals dat dat hoort als je rondzwerft. Als we ergens goedzitten, besluiten we of we er drie dan wel vier dagen blijven, anders zijn we er na een nacht slapen weer vandoor. In ons boekje, de Rough Guide van India, staat steeds een stukje “Verder reizen vanuit…”. Op die manier kunnen we concrete vragen stellen en komen we toch iets zekerder over. Met een verkleinde kans tot afrip als gevolg.

Deze tactiek werkte goed tot in Pondicherry.
Deze heerlijke Franse koloniale stad (Middelandse Zee steden, maar dan Indisch) hadden we na anderhalve dag helemaal gezien en we wilden verder naar het zuiden. Pondicherryi, zo stond in de Rough Guide, heeft een verbinding met Kanyakumari. Een busverbinding. Ieder uur. Terwijl we ons mentaal voorbereiden op een 13 uur durende busrit, liepen we nog snel even ter check-check dubbelcheck binnen bij de toeristische dienst. We legden ons plan voor en de man verschoot zich een bult.
Elk uur? Eentje per dag ja. En die stopt hier alleen maar als ze niet volledig volzit. En dat weet je nooit op voorhand…

Woeps.
Dat was wel een heel ruwe handleiding, eventjes.
Een koude douche vooral.
Omdat het zondag was, was het station gesloten en op dagen dat de Indische Railways gesloten zijn, is de website dat ook. En op dagen dat ze wel open zijn, is reserveren via de website alleen mogelijk buiten de openingsuren…
Straf, maar nog niet zo erg, dachten we.

Maandagochtend haast ik me naar het station om halfacht en doorloop de reservatieprocedure. Alles netjes volgens de letter ingevuld tot de man aan het loket me aankijkt en doodleuk zegt dat er geen treinverbindingf is vanuit Pondicherry naar Kanyakumari. Of naar Trivandrum, onze tweede keuze…
Wait what?
Moeten we dan echt eerst terug naar Chennai?
Of zitten we gewoon vast?

De toeristische dienst weet ons te vertellen dat we eerst naar Villupuram moeten en zegt dat ze ons in het station wel een ticket kunnen geven. Informatie over de treinen? Best via internet. Reserveren? Via de balie aan het station…

Weer terug, weer reserveren en weer een baliegesprek van korte duur: all trains are full. It’s festival season sir.
Lap.
Terug naar een internetcafe, plannen wijzigen en de trein naar Thiruvanantapuram lijkt ons een goed alternatief.
Aansachuiven, reservatieformulier invullen en weer van korte duur, dat gesprek: I first need a copy of your passport…
GNNNN! Soit. Straat over, kopiekes, de rij voorsteken en tussen drie andere handelingen van de loketbediende schuiven we 2000 roepie in zijn handen. En krijgen we onze tickets.
Juij!

Maar serieus: een halve dag om een treinkaartje te regelen?
Welcome to India!
Ook: de volhouder wint!

Standard
India

Feeling hot, hot, hot

Na 3 dagen in de koude was de zin groot om verder te  trekken naar het warmere en rustigere zuiden! Onze laatste dag in Delhi wordt dan ook vooral gekenmerkt door wachten. Op zich geen probleem, want wachten is een deel van de huidige cultuur. En wij proberen ons aan te passen, ah ja.
Verwar wachten trouwens niet met geduld…

Een klein bezoekje aan Jantar Mantar en Connaught Place later (gewoon weer zelf de weg gevonden en alle tuktuks afgewimpeld) is het tijd voor de laatste kop chai. Onze taxichauffeur is een half uur vroeger dan afgesproken en we vliegen naar de luchthaven. We krijgen nog een mini toeristishe rondleiding EN een grote les Reizen door Indische Contreien: zeg nooit, maar dan ook nooit dat het je eerste keer is in India. “No sir, fifth time sir.” En gij zult minder afgeript worden…

Het vliegveld van Delhi is een oase van rust en Westerse winkels en restaurants. En dat doet deugd. Delhi, het was een shock, voor ons beiden.

Als het vliegtuig drie kwartier later dan gepland in Chennai aankomt, is het er behaaglijk warm en een pak rustiger dan in Delhi. De rikshaws zijn minder opdringerig en onze taxi staat klaar. Wat een ommekeer ;-)
Ravi brengt ons in een dik half uur naar ons hotel, recht tegenover het station. Muskietennet, een fles water en slapen is alles wat we nog kunnen denken.  Zo vermoeiend man, dat reizen.

Chennai is een fijne stad. Dolgedraaid verkeer, heerlijk eten EN mooi weer. Verder zagen we niet zo veel. Check vooral de foto’s van de shopping mall: ook dat is India. Hypermodern naast krot en armoe. Conceptstores naast geimproviseerde theeshops. Bedelaars zonder benen naast zakenmannen met Iphones…

De volgende dag reizen we na het ontbijt verder naar Mamallapuram, een toeristisch stadje vol beeldhouwers. En vol toeristen en bijhorende restaurants. De planning is ruim, de curry pittig en de vis vers. Klinkt als vakantie? Check, er wordt zelfs een eerste (duur) pintje gedronken.

Na de Shore Temple en het beeldhouwersdorp zit ons culturele gat weer even vol en geven we ons over aan de stroom des levens: Babbeltje hier, chai daar, een broek en een hemd en een verse gegrilde vis.
Wij, wij zijn er helemaal klaar voor!

UPDATE: foto’s lijken een probleem. Het Indische internet lust niet zo graag mooie kiekjes…

 

Standard
India

Delhi, een koude kermis

Na een lange, fijne vlucht met Qatar Airways kwamen we uiteindelijk aan in Delhi. De hoofdstad van India wordt, samen met de rest van het Noorden, geteisterd door een koudegolf. Met een dikke trui zijn wij er vanaf, maar voor zij die op straat leven is het levensbedreigend. Gezien de ‘huisjes’ (een betonnen structuur, gedrappeerd met afval en lakens) is dat niet zo verwonderend…

Onze aankomst was op alle manieren overdonderend en tegelijk indrukwekkend. We merkten wel meteen dat alle waarschuwingen van onze Rough Guide niet uit de lucht gegrepen zijn. We zetten ze even op een rijtje:

  • bureaucratie: een ellelange rij aan de paspoortcontrole van de luchthaven. Haast en spoed zijn zelden goed, maar hier doen ze alles echt wel heel grondig (en traag en met z’n allen tesamen) . Gevolg: onze taxi naar het hotel was al weg.
  • Zwendelaars: Op naar de prepaid taxi dan maar. Vriendelijke mensen, alles netjes geregeld. Tot we in de buurt van onze bestemming komen. Het hotel lijkt onbereikbaar te zijn. No sir, road blocks sir. Al snel worden we subtiel naar een louche toeristenbureau geleid. Ze zouden wel even naar het hotel bellen om na te gaan hoe we daar konden geraken. Gelukkig waren wij al stevig op onze hoede en besluiten we het hotel zelf te bellen. Geen probleem, zo blijkt. De ontgoocheling droop van de brave mensen hun gezicht.
  • Wandelende geldzakken: Blank betekent hier stinkend rijk. Er wordt dan ook van je verwacht dat je ongelooflijk gul bent. Kan je ergens niet gepast betalen, kost het enig doorzettingsvermogen om je wisselgeld te ontvangen. Geef je een fooi, zijn mensen vaker teleurgesteld dan opgetogen over het ontvangen bedrag. Weten wij veel wat gangbaar is… (tips?)
  • Verkeer: zie de filmpjes op een later moment. Het is niet te beschrijven, maar het went wonderwel… Oversteken gaat als volgt: “You just walk. Welcome to India!”.

Maar ook: al veel coole dingen gezien! Ongelooflijk hoeveel grote mooie monumenten met perfect onderhouden parken eromheen Delhi bevat. Temidden van krottenwijken en zanderige wegen vinden we onder meer een gigantische hindoe-tempel, het rode fort, een grote moskee (plaats voor 25000 brave zieltjes), het Gandhi memorial, de kleinere versie van en voorbeeld voor de Taj Mahal, de drukke straatjes van Old Delhi en de Lotus Tempel. Na zo veel indrukken ben je dus effectief om half tien helemaal op.

Het eten is hier heerlijk en de stoelgang nog steeds vast (Eentje voor de mama’s ;-) ). En vooral: straks weer het vliegtuig op richting het Zuiden en de temperaturen die wij voor ogen hadden! Joepie!

Standard
India

Visum aanvraag India

Vorige week vroegen we ons visum aan voor India.
In Antwerpen, want dat kon, werd er verteld.
Wij om acht uur naar de Vestingstraat 62, alle papieren in een bundel, cash geld op zak.

Geen naamplaatje.
Eén bel voor het hele appartementsblok.
Geen openingsuren of wat dan ook.
Een vergeeld papier op de raam van de eerste verdiepeing van Antwerpindians.be.

Half negen.
Geen beweging.
Kwart voo rnegen, een tweede bezoeker.
Dat het altijd wel wat verschillend kan zijn, met die uren.

Ach, hey. Een voorproefje van wat ons te wachten staat?
Ik herinner me een situatie bij de post in Bangalore waar ik even het Noorden kwijt was.

De aanvraag zelf ging van een leien dakje.
De betaling werd aanvaard en op 6 december is’t van dat.
Dan kan er, na aanschuiven tussen acht en negen (zonder rij, maar voor een gesloten deur), een reispaspoort mét visum gehaald worden.

Juij!

Het juiste adres:

Antwerp – Collection centre
62, Vestingstraat, 1st Floor
2018, Antwerp, Belgium

Submission of Application: 0830 Hrs – 1400 hrs
(Monday to Friday except Embassy Holiday)
Collections of passports: 1000 Hrs – 1200 Hrs Tuesday
1100 Hrs – 1200 Hrs Thursday

Check de website voor de correcte uren!
http://in.vfsglobal.be/contactus.html

Standard
India

3 maanden India, waarom doet ge dat?!

Ik kreeg van de week de vraag wat er ging gebeuren in januari en waarom ik nog niet alles had verteld.
Ik stond lichtjes versteld, want geheimen heb ik slechts zelden. Bijna nooit eigenlijk.
Ik vertel alleen niet altiijd alles.
Het moet niet altijd aan uwe neus hangen eh!

@wannesdeloore Aha! Waar trek je heen? En voor hoe lang? #hoelangisnechinees

— Mathias Baert (@mathiasbaert) Novembre 14, 2012

Maar dus.
Binnen minder dan 50 dagen reizen mijn vrouw en ik naar den verre.
India, voor de vrienden.
We kijken er meer dan ooit naar uit, dat kan ik u wel vertellen.

Wat we daar gaan doen?
Kijken, voelen, ruiken, proeven, horen en ervaren.
En niksdoen. En reizen met trein en bus.
En vliegtuig en boot en taxi.

En op bezoek bij goed volk.
En lekker eten eten.
Op straat en met onze handen.
En met diezelfde handen ons gat afkuisen.
Zonder papier.

En rondlopen in een pofbroek en met een snor.
En opgaan in de massa en er toch bovenuit steken.
Letterlijk dan.

En dat allemaal drie maanden aan één stuk.
Want het zou al te gek zijn om dat in twee keer te doen, niet?

Vanaf 3 januari zijn we dus niet meer te bereiken “in’t echt”.
Wel terug vanaf 1 april.
Maar dan anders. Of niet, dat zien we dan wel.
Online: same same but different

Standard
India, Indiatrip 2013, Voorbereiding

Vaccination gone bad

Gisteren met het hele gezin op stap naar het Tropisch Instituut. Aangezien we in de niet-meer-zo-heel-verre-toekomst een stevige trio trip aanvatten, leek het ons wijs om alvst wat voorzorgsmaatregelen te nemen in de vorm van vaccinaties.

Hepatitis A en B, Tyfus, Polio.
Mijn trip van een paar jaar geleden stond garant voor een immuniteit voor hep A/B, voor polio ben ik ook al levenslang ingeënt.
Mijn lief had op’t werk al wat dingen gekregen, maar kreeg desalnietemin drie spuitjes.
Ik moest enkel de buiktyfusprik opnieuw ondergaan, wat me wel ok leek: klein prikje en verder niks.

Tot ik een half uur later wat at.
Instant mottig.
Maar geen erg: dat kan nu eenmaal gebeuren.
Tot ik rond zes uur de eerste keer wat opliggend eten opgaf.
Straf.

Thuis aangekomen mezelf naar de zetel gesleept om daarna, via een omweg langs de toiletpot, op bed te eindigen.
Doodziek, sprak de hypochonder in mij.
“Wa plattekes”, zei mijn lief bij thuiskomst.
Tot ik een derde en finale keer mijn maag leegschudde.
Ik herkende het gevoel ergens van… 

Niets kunnen eten, vervelend liggen woelen op de zetel en dan maar in bed verder geslapen.
Tot vanochtend 9u.
Fris! Vrolijk!
Klaar om te gaan werken!
Tot ik hijgend in de douche stond: volledig leeg.

Toch maar niet gaan werken dan.
Thuisblijven, slapen en rusten, sprak de baas.

Naar de winkel gesukkeld, twee bananen gegeten en wonder boven wonder bleven die binnen.
Maar het had toch niet veel meer moeten zijn, voel ik.

Nu gaat het beter, dank u.
Maar nog niet goed.
Beter is niet altijd goed.
Helaas.

Standard
India

Blog van de week op nieuws.be

Ik kreeg op 1 september volgende mailtje van de communitymanager van nieuws.be:

Hallo Wannes ,

Zoals je misschien weet hebben we een nieuw wekelijks item: “de blogger van de week”.

Zoals je wellicht wel weet, zijn er reeds vele tientallen blogs op Nieuws.be verzameld. Elke week wil de redactie (op de community- en blogs-pagina) één blogger in de kijker zetten. Binnenkort willen wij graag jouw blog extra aandacht geven en jij als auteur aan onze lezers voorstellen.

Graag willen we je daarom vragen onderstaand vragenlijstje in te vullen (de antwoorden hoeven niet lang te zijn) en ons te retourneren. Vragen die je liever niet beantwoordt om privacy-redenen, mag je gewoon blanco laten. Zou je ons, samen met je antwoorden, ook een (liggende) foto van jezelf willen meesturen? Dit hoeft geen portret te zijn, elke foto is welkom.

Alvast bedankt!

En deze week ben ik dus blogger van de week.
Tof.
En als blogger van de week ben ik een weekje offline.
4t zuiden van Frankrijk, alstubelift!

Vragenlijst met de originele antwoorden:

Wie of wat is Wannes?

Wannes is de man achter wann.es/ Komende uit het gezegende jaar 1983 en gaande naar de oneindigheid.
Doodgewoon, doodleuk en doodserieus met een korrel zout.
Trots op het wonen in de stad, trots op het hebben van een website, twitteraccount en gsm.
Vooral eigenzinnig en zich niet te veel van andere meningen aantrekkend door het leven gaande niet onknappe jongeman.
Nog iets?
Oh, best wel een groot ego, dat ook nog.

Waarom heet je blog zo?

Mijn blog heet eigenlijk wann.es.
De uitleg kwam pas na het vinden van de url: het is gewoon cool om naam en suffix te laten samensmelten. Kijk naar del.icio.us. Om er toch een deftige uitleg voor te bedenken kroop ik eventjes diep in de pen en kwam er volgende quote uit:

Omdat wann.es verder gaat, ook na de punt.
(because wann.es goes on, even after a full stop)

Hoe lang blog je al? (Enig idee hoeveel posts?)

Ik ben beginnen bloggen nog voor ik eigenlijk wist hoe het echt werkte.
Ik had een website gemaakt (2004?) om mezelf een expressieve uitlaatklep te geven (http://web.archive.org/web/20041010003613/wannes.deloore.be/logaugustus04.htm). Deze werd telkens via dreamweaver geüpdated en was niet echtdynamisch. Maak daar echt niet van.
Daarna ben ik overgeschakeld op blogger/blogspot, maar die site is ondertussen verdwenen (enkel nog een aaneenschakeling van tekst) en ikzelf ben sinds eind 2006 de trotse bezitter van een échte wordpress en een eigen domein.
Het aantal posts tel ik niet en vind ik ook niet zo heel belangrijk.
Als ik tijd en zin heb, schrijf ik. Anders niet.

Waarover schrijf je?

Life, the universe and everything.
Echt, alles.
Vooral over mezelf en mijn kleine bubble op deze planeet, maar ook wat ik tegenkom op het web.

Waarom schrijf je?

Om mezelf beter te voelen.
Mentaal gezond, bedoel ik dan.
Tijdens het leven van alledag valt die mentale gezondheid nogal mee, maar toen ik afgelopen jaar enkele maanden door India trok was het schrijven echt een therapie.

Lees je veel andere blogs en welke?

Ik heb één blog dat ik bijna dagelijks bezoek.
http://blog.zog.org is één van de eerste blogs die ik volg en dat gebeurt nog steeds. Michel is nu eenmaal een blogpionier in Vlaanderen.
Verder zitten er iets van een 250 rssfeeds in mijn reader.
Soms ga ik er volledig door, maar meestal blijft het bij scannen en hier en daar eens echt lezen.

Heb je een favoriete website?

Ik had vroeger vrtnieuws.net als favoriet, maar sinds hun verandering naar deredactie moet ik er nog weinig van hebben.
Om te surfen vertrek ik meestal vanuit de feedreader of bij google.

Op welke website zou je graag eens gelinkt worden?

Ik denk dat de dag dat ik bij digg verschijn, er toch een feestje wordt gegeven.

Welke blogpost had het meest succes?

Geen idee.
De meeste commotie kwam er na een post rond de gemeenteraadsverkiezingen.
Heel het dorp wist dat ik tegen het nieuwe beleid was én dat ik openlijk de aftredende burgervader had geschoffeerd. Enkele zeer persoonlijke vetes waren het resultaat.
Achteraf is alles wel uitgepraat, maar het heeft me wel doen opletten bij wat ik schrijf.

Wat vond je zelf je slechtste blogpost?

Die van morgen.

Wat is de coolste reactie die je al kreeg?

Van mijn zusje die dolgelukkig was dat ik over haar herexamen van frans had geschreven en dat ik zo trots was dat ze geslaagd was.
Vooral het feit dat ze mijn blog leest deed me wel plezier.

Weten je vrienden, ouders, familie dat je blogt en zo ja, wat zeggen ze ervan? Zo nee, waarom niet?

Mensen uit mijn omgeving weten het en mijn moeder vindt het geweldig om mijn leven op deze manier wat te volgen.
Verder zijn er nog enkele familieleden die het volgen en een handjevol vrienden.
Mijn verhalen uit India zijn sowieso het interessants om lezen, dus daar kwamen ook meer bezoekers op af.

Heb je soms last van censuur of zelfcensuur? Zo ja, hoe ga je daar mee om?

Tuurlijk.
Zeker na het incident met de gemeenteraadsverkiezingen van 2006. Sindsdien denk ik af en toe wel na voor ik iets schrijf.
Vooral omdat het thuisfront er op wordt aangesproken. Zelf kan het me eigenlijk niet zo gek veel schelen dat er mensen zijn met een andere mening, maar mijn ouders krijgen wel de dorpse roddelpers over zich.
En dat vind ik een goede reden om niet altijd voluit te gaan.

Heb je al willen stoppen met bloggen en zo ja waarom?

Meestal groeit die zin tot stoppen organisch: weinig tijd, weinig inspiratie en per ongeluk weinig achter de pc.
Maar echt bewust stoppen: nee dank u.

Welke vraag zou je graag eens krijgen?

Q: “Wil je die D300 met bijhorende lenzen eens gaan uittesten in zuid-oost Azië en Zuid-Amerika?”
A: “Ja” (let vooral op het onbestaande moment van nadenken tussen Q en A).

Hoeveel bezoekers heeft je blog?

Augustus was goed voor 1505 unieke bezoekers, de maanden die ik in India verbleef zorgden voor iets van een 2300 per maand.
Voorheen ging het per maand zelden boven de driehonderd.
Maar dan komt de vraag: is dat belangrijk?
Ik denk van niet. Toch niet op een persoonlijk blog.
Wel dan?

Standard