We plannen onze reis van dag tot dag, zoals dat dat hoort als je rondzwerft. Als we ergens goedzitten, besluiten we of we er drie dan wel vier dagen blijven, anders zijn we er na een nacht slapen weer vandoor. In ons boekje, de Rough Guide van India, staat steeds een stukje “Verder reizen vanuit…”. Op die manier kunnen we concrete vragen stellen en komen we toch iets zekerder over. Met een verkleinde kans tot afrip als gevolg.
Deze tactiek werkte goed tot in Pondicherry.
Deze heerlijke Franse koloniale stad (Middelandse Zee steden, maar dan Indisch) hadden we na anderhalve dag helemaal gezien en we wilden verder naar het zuiden. Pondicherryi, zo stond in de Rough Guide, heeft een verbinding met Kanyakumari. Een busverbinding. Ieder uur. Terwijl we ons mentaal voorbereiden op een 13 uur durende busrit, liepen we nog snel even ter check-check dubbelcheck binnen bij de toeristische dienst. We legden ons plan voor en de man verschoot zich een bult.
Elk uur? Eentje per dag ja. En die stopt hier alleen maar als ze niet volledig volzit. En dat weet je nooit op voorhand…
Woeps.
Dat was wel een heel ruwe handleiding, eventjes.
Een koude douche vooral.
Omdat het zondag was, was het station gesloten en op dagen dat de Indische Railways gesloten zijn, is de website dat ook. En op dagen dat ze wel open zijn, is reserveren via de website alleen mogelijk buiten de openingsuren…
Straf, maar nog niet zo erg, dachten we.
Maandagochtend haast ik me naar het station om halfacht en doorloop de reservatieprocedure. Alles netjes volgens de letter ingevuld tot de man aan het loket me aankijkt en doodleuk zegt dat er geen treinverbindingf is vanuit Pondicherry naar Kanyakumari. Of naar Trivandrum, onze tweede keuze…
Wait what?
Moeten we dan echt eerst terug naar Chennai?
Of zitten we gewoon vast?
De toeristische dienst weet ons te vertellen dat we eerst naar Villupuram moeten en zegt dat ze ons in het station wel een ticket kunnen geven. Informatie over de treinen? Best via internet. Reserveren? Via de balie aan het station…
Weer terug, weer reserveren en weer een baliegesprek van korte duur: all trains are full. It’s festival season sir.
Lap.
Terug naar een internetcafe, plannen wijzigen en de trein naar Thiruvanantapuram lijkt ons een goed alternatief.
Aansachuiven, reservatieformulier invullen en weer van korte duur, dat gesprek: I first need a copy of your passport…
GNNNN! Soit. Straat over, kopiekes, de rij voorsteken en tussen drie andere handelingen van de loketbediende schuiven we 2000 roepie in zijn handen. En krijgen we onze tickets.
Juij!
Maar serieus: een halve dag om een treinkaartje te regelen?
Welcome to India!
Ook: de volhouder wint!