De dag dat we besluiten om om onze resort in Kovalam te verlaten, werd meteen een hevige dag na een weekje quasi nietsdoen.
Waar we steevast tot half negen sliepen om daarna te gaan ontbijten, zitten we nu om 7u, gepakt en gezakt ons omeletje te verorberen. Want om acht uur haalt de taxi ons op voor een tochtje naar de olifanten.
Waar wij dachten dat het Indische verkeer chaotisch was, was at nog niets vergeleken met de ochtendspits. Gelukkig leidt onze chauffeur ons er vlotjes door, onder begeleiding van honderdduizend vragen over trouwen en samenwonen en hoe dat dat dan in Europa kan. Je voelt dat er hier iets broedt en dat er verandering op til is, voor deze dan wel de volgende generatie.
Het olifantenpark is eigenlijk een verzorgingstehuis voor wilde olifanten met een probleem. Een kapot pootje, een oorschimmel, een beschadigde slurf,… U roept maar. Wanneer het probleem is opgelost, gaat de olifant weer naar zijn wilde thuis, bij zijn wilde vriendjes.
Wij helpen met het wassen en voeren, maar een ritje zit er niet in. No, not possible today. Or tomorrow. Tja, we zijn blij wanneer de show voorbij is en de olifanten naar hun afgeschermde stuk kunnen: wij zijn echt heel erg beschaafde toeristen in vergelijking met anderen…
Sunset
Na de olifanten wacht ons een stevige busrit naar Varkala, een nieuw strand 75 km verderop. Restaurants bovenop een cliff, hotels er vlak achter en hippies overal. Yoga en meditatie bij zonsondergang (vast ook bij zonsoopgang, maar dat missen we uitslaapgewijs) zijn hier een vast ritueel, zeker voor de iets rijpere hippie. Met of zonder piercings, henna of pofbroek.
Onze bedhardheid bereikt een dieptepunt en door de lawaaierige ventilator en het bed van Indische afmetingen wordt onze nachtrust stevig geecimeerd. Gelukkig is het wel erg proper, maar daar hebben we op een slechte ervaring na nog geen last van gehad.
Het hoogtepunt in Varkala (buiten het verjaardagsfeest en de heerlijke massage en uitgebreide ontbijten en zwemmen in de oceaan en zonnen op het strand en bier drinken uit koffiemokken) is ongetwijfeld de kookles.
Op twee uur tijd leert chef Ani ons hoe we volgende dingen klaarmaken:
- vegetable pakora
- coconut paratha
- egg bengal
- egg biriyani
- butter chicken masala (best. dish. ever)
- banana payasam
Terwijl de ene kookt, noteert de andere en om het gerecht wordt er gewisseld. Het gaat vooruit, het is niet moeilijk en ge moogt er gerust van zijn dat er in de Vekestraat geregeld met de handen gegeten zal worden. Ook u bent alvast van harte welkom!
On the “road” again
Na vier dagen zon-zee-strand-horeca wordt het tijd om nog eens wat op te schuiven. We duiken een internet cafe in en plannen de komende weken: een slaaptrein naar Bangalore, een riviercruise van een dag en een vlucht naar Varanasi. Verder snorren we nog wat bus en treininfo op en na een uur zijn we klaar om te gaan.
En als we gaan, gaan we hard!Op zondag staan we om 07u30 klaar op het station om een uur later naar de backwatercruise te wandelen die ons ‘s avonds om 18u30 afzet in Allepey waar we door Johnson worden opgepikt. Hij brnegt ons naar zijn hotel en stelt verder geen vragen. We betalen vooruit omdat we de volgende dag om 08u15 de trein moeten hebben naar Ernakulam om daar de bus te nemen (en te hopen dat die vlot aansluit) naar Munnar. Een ritje van 5u, door de bergen.
Backpacking backwaters
Met dat in het verschiet, laten we ons op zondag rustig dobberen op de cruise op de backwaters. Een complex van rivieren en meren met een doorsnee van 75km waartussen een heleboel dorpen liggen die enkel per boot te bereiken zijn. Een erg surreeel beeld en we kijken dan ook onze ogen uit.
Tot de namiddag dan toch: de lunch, de zon, de slechte nachten en eentonigheid van de motor doen ons lustig indommelen voor een uurtje. Acht uur is dan ook wel veel van hetzelfde, vindt zelfs de gemakkelijk tevreden te stellen avonturier in ons…
Als we op zondag aankomen in Allepey, beseffen we weer hoe fijn dat dat is, zo onderweg zijn…