India

Drie weken: een eerste terugblik

Gisteren konden we op ons terras even rustig terugblikken op onze eerste drie weken in India. Drie wekem die voorbij vlogen: het voelt wat onwezenlijk. We zagen al zoveel, deden al behoorlijk wat kilometers en dronken gemiddeld drie flessen water per dag.

Rondreizen

We arriveerden per vliegtuig, deden wat rondjes in taxi en riksja en vlogen daarna weer. Deze erg snelle manier verveelde de tweede keer al wel wat: en luchthaven is en blijft een luchthaven en de uren die je daar moet slijten zijn weinig meer dan lees en verveeluren.
Vanaf Chennai gingen we dan over naar de bus, het ideale vervoermiddel om ongegeneerd in het leven van alledag te stappen. Samen rechtstaan voor de komende uren schept een band…

Waar we eerst nog voor de aircovariant gingen, proefden we wat later ook van de airvariant. Zonder ramen. Wat heerlijk is. Ook om recht te staan, of gewrongen te zitten: Indische poepen zijn niet te vergelijken met de onzen…

En toen was er de trein. Een heel geregel, een lange rit, maar uiteindelijk wel dik ok.
En goedkoop. En, wat vliegvelden minder hebben: vertier van de bovenste  plank.
Het cateringcircus van de trein naar Kanyakumari die we zagen passeren zal ons nog lang heugen…
Het Indische platteland voorbij zien flitsen is ook duizendmaal interessanter dan wat lichtjes ontwaren vanuit de lucht.

Vanaf nu maken we een weldoordachte mix: af en toe een taxi of een riksja als het niet anders kan, de bus voor korte ritjes en de trein voor langere. En voor de belachelijk grote afstanden die er nog aankomen zal er toch voor de grote ijzeren vogel gekozen worden. En volgende week ook een stukje per boot. Omdat dat kan.

WC on the loose

En met ons?
Met ons gaat het goed. Beter. Best.
We hebben dan ook twee engelbewaarders mee die geregeld eens worden vastgepakt. Kwestie van alles in de hand te houden.
De zekerheid van de goede concierge in ons huis zorgt ook voor een enorme gemoedsrust…

Nu, na drie weken, zijn we echt volledig tot rust gekomen en klaar voor meer avontuur.
Het voelt in elk geval alsof we de wereld aankunnen. En laat dat nu net de bedoeling zijn.
Zoals Charlotte het gisteren bij het ontbijt (met zicht op de oceaan) zei: “Als je hier niet gelukkig kan zijn, kan je dat nergens.”

Dit is gewoon het paradijs
Hoewel een Belgisch cafe met wat familie en vrienden hier niet zou misstaan.

En nu?

Een paar dagen strand, een dertigste verjaardag vieren, Indische kooklessen, boottocht over het mooiste water van India, een wandeltocht door de theevelden, een paar dagen in een Westerse stad aka Kochi, een nachttrein naar Bangalore, op bezoek bij de Swami en zijn hospitaal en daarna weer verder plannen.
En nu: zwemmen in die oceaan!

 

Standard
India

Een veilige haven is goud waard

Als je meer dan driehonderd meter moet lopen, neem je beter een riksja. Of wandel je voor tien uur.
Wij kozen vanmorgen voor de tweede optie. De goede raad zei niets over drie kilometer waardoor we dan ook volledig in het zweet stonden, daar bij de havenkant in Vizhinjam.
Een klein vissershaventje dat de scheiding tussen het christelijke en het moslimgedeelte van het dorp vormt. Vroeger woonde men door elkaar en was er geregeld een ongeregeldheid. Moord en pek en veren. Vandaag leeft iedereen in vrede. En armoede.

Onderweg naar de haven biedt Mohan ons zijn gidskwaliteit aan. Ongevraagd maar wel mooi meegenomen. Het voelt alsof we in hun privacy komen.
Ooit al gaan zwemmen op een camping waar je niet verblijft? Met van die permanente stacaravans?
Dat gevoel.

We zien de vis binnenkomen en verkocht worden, delen een fles water en staan versteld van de armoe en kunstige moskee die gracieus naast elkaar bestaan. Wat verder torent de enorme kerk boven het dorp uit…

Wanneer we in de riksja huiswaarts zitten, zijn we erg blij dat we er weg kunnen. Het was er mooi en interessant, dat zeker. Maar de Golden Sands voelt voor ons meer dan ooit als thuishaven…

Standard
India

Honeymoon Inception

We werden deze week verwacht in Kovalam, waar we dinsdag aankwamen.
Leen regelde voor ons een kamer in Golden Sands, een resort met zwembad.
Voor niet belachelijk veel geld (19 euro, met ontbijt, wij kunnen daar mee leven).

Een restaurant op tien meter van ons terras, met het zwembad als parel ertussen.
Kokospalmen en meer oerwoud errond.
Jungle geluiden en exotische vogels.
Het strand op 200m, de zee er net aangrenzend zoals dat vaak het geval is met die combinaties.

Ik zeg u: wij beleven deze reis even als Goden in Eden…

Standard
India

Rough Guide, Tough Guide

We plannen onze reis van dag tot dag, zoals dat dat hoort als je rondzwerft. Als we ergens goedzitten, besluiten we of we er drie dan wel vier dagen blijven, anders zijn we er na een nacht slapen weer vandoor. In ons boekje, de Rough Guide van India, staat steeds een stukje “Verder reizen vanuit…”. Op die manier kunnen we concrete vragen stellen en komen we toch iets zekerder over. Met een verkleinde kans tot afrip als gevolg.

Deze tactiek werkte goed tot in Pondicherry.
Deze heerlijke Franse koloniale stad (Middelandse Zee steden, maar dan Indisch) hadden we na anderhalve dag helemaal gezien en we wilden verder naar het zuiden. Pondicherryi, zo stond in de Rough Guide, heeft een verbinding met Kanyakumari. Een busverbinding. Ieder uur. Terwijl we ons mentaal voorbereiden op een 13 uur durende busrit, liepen we nog snel even ter check-check dubbelcheck binnen bij de toeristische dienst. We legden ons plan voor en de man verschoot zich een bult.
Elk uur? Eentje per dag ja. En die stopt hier alleen maar als ze niet volledig volzit. En dat weet je nooit op voorhand…

Woeps.
Dat was wel een heel ruwe handleiding, eventjes.
Een koude douche vooral.
Omdat het zondag was, was het station gesloten en op dagen dat de Indische Railways gesloten zijn, is de website dat ook. En op dagen dat ze wel open zijn, is reserveren via de website alleen mogelijk buiten de openingsuren…
Straf, maar nog niet zo erg, dachten we.

Maandagochtend haast ik me naar het station om halfacht en doorloop de reservatieprocedure. Alles netjes volgens de letter ingevuld tot de man aan het loket me aankijkt en doodleuk zegt dat er geen treinverbindingf is vanuit Pondicherry naar Kanyakumari. Of naar Trivandrum, onze tweede keuze…
Wait what?
Moeten we dan echt eerst terug naar Chennai?
Of zitten we gewoon vast?

De toeristische dienst weet ons te vertellen dat we eerst naar Villupuram moeten en zegt dat ze ons in het station wel een ticket kunnen geven. Informatie over de treinen? Best via internet. Reserveren? Via de balie aan het station…

Weer terug, weer reserveren en weer een baliegesprek van korte duur: all trains are full. It’s festival season sir.
Lap.
Terug naar een internetcafe, plannen wijzigen en de trein naar Thiruvanantapuram lijkt ons een goed alternatief.
Aansachuiven, reservatieformulier invullen en weer van korte duur, dat gesprek: I first need a copy of your passport…
GNNNN! Soit. Straat over, kopiekes, de rij voorsteken en tussen drie andere handelingen van de loketbediende schuiven we 2000 roepie in zijn handen. En krijgen we onze tickets.
Juij!

Maar serieus: een halve dag om een treinkaartje te regelen?
Welcome to India!
Ook: de volhouder wint!

Standard
India

Feeling hot, hot, hot

Na 3 dagen in de koude was de zin groot om verder te  trekken naar het warmere en rustigere zuiden! Onze laatste dag in Delhi wordt dan ook vooral gekenmerkt door wachten. Op zich geen probleem, want wachten is een deel van de huidige cultuur. En wij proberen ons aan te passen, ah ja.
Verwar wachten trouwens niet met geduld…

Een klein bezoekje aan Jantar Mantar en Connaught Place later (gewoon weer zelf de weg gevonden en alle tuktuks afgewimpeld) is het tijd voor de laatste kop chai. Onze taxichauffeur is een half uur vroeger dan afgesproken en we vliegen naar de luchthaven. We krijgen nog een mini toeristishe rondleiding EN een grote les Reizen door Indische Contreien: zeg nooit, maar dan ook nooit dat het je eerste keer is in India. “No sir, fifth time sir.” En gij zult minder afgeript worden…

Het vliegveld van Delhi is een oase van rust en Westerse winkels en restaurants. En dat doet deugd. Delhi, het was een shock, voor ons beiden.

Als het vliegtuig drie kwartier later dan gepland in Chennai aankomt, is het er behaaglijk warm en een pak rustiger dan in Delhi. De rikshaws zijn minder opdringerig en onze taxi staat klaar. Wat een ommekeer ;-)
Ravi brengt ons in een dik half uur naar ons hotel, recht tegenover het station. Muskietennet, een fles water en slapen is alles wat we nog kunnen denken.  Zo vermoeiend man, dat reizen.

Chennai is een fijne stad. Dolgedraaid verkeer, heerlijk eten EN mooi weer. Verder zagen we niet zo veel. Check vooral de foto’s van de shopping mall: ook dat is India. Hypermodern naast krot en armoe. Conceptstores naast geimproviseerde theeshops. Bedelaars zonder benen naast zakenmannen met Iphones…

De volgende dag reizen we na het ontbijt verder naar Mamallapuram, een toeristisch stadje vol beeldhouwers. En vol toeristen en bijhorende restaurants. De planning is ruim, de curry pittig en de vis vers. Klinkt als vakantie? Check, er wordt zelfs een eerste (duur) pintje gedronken.

Na de Shore Temple en het beeldhouwersdorp zit ons culturele gat weer even vol en geven we ons over aan de stroom des levens: Babbeltje hier, chai daar, een broek en een hemd en een verse gegrilde vis.
Wij, wij zijn er helemaal klaar voor!

UPDATE: foto’s lijken een probleem. Het Indische internet lust niet zo graag mooie kiekjes…

 

Standard
India

Delhi, een koude kermis

Na een lange, fijne vlucht met Qatar Airways kwamen we uiteindelijk aan in Delhi. De hoofdstad van India wordt, samen met de rest van het Noorden, geteisterd door een koudegolf. Met een dikke trui zijn wij er vanaf, maar voor zij die op straat leven is het levensbedreigend. Gezien de ‘huisjes’ (een betonnen structuur, gedrappeerd met afval en lakens) is dat niet zo verwonderend…

Onze aankomst was op alle manieren overdonderend en tegelijk indrukwekkend. We merkten wel meteen dat alle waarschuwingen van onze Rough Guide niet uit de lucht gegrepen zijn. We zetten ze even op een rijtje:

  • bureaucratie: een ellelange rij aan de paspoortcontrole van de luchthaven. Haast en spoed zijn zelden goed, maar hier doen ze alles echt wel heel grondig (en traag en met z’n allen tesamen) . Gevolg: onze taxi naar het hotel was al weg.
  • Zwendelaars: Op naar de prepaid taxi dan maar. Vriendelijke mensen, alles netjes geregeld. Tot we in de buurt van onze bestemming komen. Het hotel lijkt onbereikbaar te zijn. No sir, road blocks sir. Al snel worden we subtiel naar een louche toeristenbureau geleid. Ze zouden wel even naar het hotel bellen om na te gaan hoe we daar konden geraken. Gelukkig waren wij al stevig op onze hoede en besluiten we het hotel zelf te bellen. Geen probleem, zo blijkt. De ontgoocheling droop van de brave mensen hun gezicht.
  • Wandelende geldzakken: Blank betekent hier stinkend rijk. Er wordt dan ook van je verwacht dat je ongelooflijk gul bent. Kan je ergens niet gepast betalen, kost het enig doorzettingsvermogen om je wisselgeld te ontvangen. Geef je een fooi, zijn mensen vaker teleurgesteld dan opgetogen over het ontvangen bedrag. Weten wij veel wat gangbaar is… (tips?)
  • Verkeer: zie de filmpjes op een later moment. Het is niet te beschrijven, maar het went wonderwel… Oversteken gaat als volgt: “You just walk. Welcome to India!”.

Maar ook: al veel coole dingen gezien! Ongelooflijk hoeveel grote mooie monumenten met perfect onderhouden parken eromheen Delhi bevat. Temidden van krottenwijken en zanderige wegen vinden we onder meer een gigantische hindoe-tempel, het rode fort, een grote moskee (plaats voor 25000 brave zieltjes), het Gandhi memorial, de kleinere versie van en voorbeeld voor de Taj Mahal, de drukke straatjes van Old Delhi en de Lotus Tempel. Na zo veel indrukken ben je dus effectief om half tien helemaal op.

Het eten is hier heerlijk en de stoelgang nog steeds vast (Eentje voor de mama’s ;-) ). En vooral: straks weer het vliegtuig op richting het Zuiden en de temperaturen die wij voor ogen hadden! Joepie!

Standard
India

Wij zijn een groot meisje, wij

Ik had het echt zo met mezelf afgesproken dat er geen tranen gingen lopen.
Dat emotie even achterwege ging blijven en dat ik een grote jongen zou zijn, tijdens het vertrek.
Niet dus.

Tuiten vol.
Omdat ik bijna iedereen die me nauw aan het hart ligt voor een tijdje achterlaat.
Om nog eens te kijken wat er aan de andere kant van de regenboog ligt.
Om samen met zij die in mijn hart woont van op een afstand te kijken naar wat was en wat zal zijn.

Maar wij zijn een groot meisje.
Een tuit vol tranen en dat is dat.
We gaan u missen, maar dat is alleen omdat we u graag zien.

Tot in april!
Dan krijgt ge een knuffel van heb ik u daar!
Maar nu gaan wij gewoon een groot meisje zijn met ons twee.

(ik zag het twee weken geleden volledig voor me, dat vertrek. En al helemaal toen Emilia op Studio Brussel haar gezang ten gehore dreef. Dank u Studio Brussel, dank u Emilia. Ik bleitte begot van Destelbergen tot Haasdonk, op die E17…)

Standard
India

Kerstmailing

Elk jaar sturen we met het werk een kerstmailing uit.
Dit jaar was het niet anders.
En toffe ook, zo werd gezegd.

Alleen deed ik er gisteren en vandaag ook eentje.
Om mijn contacten op de hoogte te brengen.

Beste Klant

Ik ben van 3 januari tot en met 1 april afwezig.
Daarom worden vanaf 28 december al mijn e-mails doorgestuurd naar ruth@motionmill.com.
Zij zal uw e-mail zo snel mogelijk behandelen.

Voor de praktische gang van zaken kan u best rechtstreeks contact opnemen met mijn collega’s:

*/ social media en alles wat met The Social Media Club te maken heeft: Ruth
*/ webdesign en vragen in verband met WordPress: Glenn en Raf
*/ technische ondersteuning: Maarten
*/ vragen in verband met Motionmailer: Jennifer
*/ vragen in verband met offertes: Ruth
*/ vragen in verband met facturatie: Klaartje en Mark
*/ vragen over SEO, DNS, domeinnamen, Zimbra en e-mail: Dirk

Vanaf 8 april beantwoord ik uw vragen weer gewoon zelf.

Mocht u in tussentijd (dus tot en met 28 december 16u)  nog vragen hebben, dan hoor ik dat graag!

Met vriendelijke groeten,

Wannes

En het doet begot deugd om de reacties van klanten te horen en te lezen.
Allemaal met de beste wensen en vooral: blij dat ik dat even liet weten.
Echt, zo’n toffe klanten dat wij hebben!
Ik heb al bijna zin om terug te komen en ik ben nog niet echt vertrokken!

Maar dus: een vrolijk kerstfeest!

Standard
India

Run For Life 2012

Ook dit jaar lopen we nog eens een marathon.
We zijn intussen met 43 lopers, een leger masseurs en bevoorraders.
En een berg sponsors.

Maar die laatsten, die sponsors, die kunnen we nog gebruiken.
Niet echt wij natuurlijk.
We lopen namelijk voor SISP.
Een project in India, waar mijn vrouw en ik binnen 15 dagen naartoe gaan.

Had u al gesponsord?

“Kinderen Derde Wereld” – Brussel
IBAN BE57 0000 0399 9935
BIC BPOT BE B1
Mededeling: RUN FOR LIFE 2012

Want de kindjes rekenen op u.
En ook: ge kunt dat inbrengen op uw belastingen, vanaf 40 euro.

Standard