Ik had het echt zo met mezelf afgesproken dat er geen tranen gingen lopen.
Dat emotie even achterwege ging blijven en dat ik een grote jongen zou zijn, tijdens het vertrek.
Niet dus.
Tuiten vol.
Omdat ik bijna iedereen die me nauw aan het hart ligt voor een tijdje achterlaat.
Om nog eens te kijken wat er aan de andere kant van de regenboog ligt.
Om samen met zij die in mijn hart woont van op een afstand te kijken naar wat was en wat zal zijn.
Maar wij zijn een groot meisje.
Een tuit vol tranen en dat is dat.
We gaan u missen, maar dat is alleen omdat we u graag zien.
Tot in april!
Dan krijgt ge een knuffel van heb ik u daar!
Maar nu gaan wij gewoon een groot meisje zijn met ons twee.
(ik zag het twee weken geleden volledig voor me, dat vertrek. En al helemaal toen Emilia op Studio Brussel haar gezang ten gehore dreef. Dank u Studio Brussel, dank u Emilia. Ik bleitte begot van Destelbergen tot Haasdonk, op die E17…)